Zijn we anno 2023 in het westen verlost van aloude rolpatronen? Hoe ziet de gemiddelde (Amerikaanse) man vandaag de vrouw in de straat?

De multidisciplinaire kunstenaar, performer en filmmaker Nelly Dansen (of Nelke Mast) zoekt in het essayistische Head Over Heels (2023, 46' 32") naar antwoorden in het veld. Bovendien levert ze gelijk een sappige brok ironische bimbocore af. Bimbocore staat kortweg voor het zich hyper-vrouwelijk opstellen, gedragen en kleden (denk aan strak rokje en topje, blonde haren, hoge hakken en dies meer). De term kan gehanteerd worden als een manifest en bevrijdend statement tegenover benepen maatschappelijke denkbeelden omtrent vrouwelijkheid.

Als queer persoon met een vrouwelijk lichaam trekt Dansen in Head Over Heels rond in Los Angeles. Naturally in weinig verhullende kleren met plateaupumps, voorzien van een haarstukje, valse wimpers en een flinke laag make-up. Het werk start prikkelend en schertsend met twee logo's van firma's: Madonna and the Whore Headquarters™ en Bimbo Bakeries USA ("our lovely sponsor"). Dansens 'hoofdkwartieren' zijn genaamd naar het Madonnacomplex, of het Madonna-Hure-Komplex zoals Freud destijds het fenomeen omschreef. Daarmee wilde hij de absolute splitsing aangeven tussen de tedere en de sensuele dimensies van seksualiteit. Het Madonnacomplex staat dus voor de mentale staat van bepaalde personen (in Freuds tijd voornamelijk mannen) die vrouwen categoriseren als ofwel een Madonna (of als goddelijke maagd) ofwel als een hoer (de term die Freud destijds als tegenpool hanteerde).

Als kijker weet je meteen waar Head Over Heels - besides: pun totally intended - heen wil gaan. Zo zien we Dansen in deze "Homage to the Bimbo way of life" paraderen op de boulevards van de Amerikaanse City of Lights of hangt ze rond aan Hugh Hefner's voormalige Playboy Mansion (in Holmby Hills, op een boogscheut ten westen van het befaamde Beverly Hills). Tijdens die acties legt ze contacten met - voornamelijk mannelijke - passanten, toeristen en omstanders. Gefilmd met hand-, veiligheids- en verborgen camera's weet Dansen heel wat situaties vast te leggen waaruit blijkt dat de perceptie van de man in de straat - in dit geval bijvoorbeeld een self obsessed en bijzonder scary seksistische taxichauffeur, de inzittenden van een Holllywood tourbus of een dealer van luxeauto's - tegenover de vrouw (of in dit geval de bimbo) nog niet veel veranderd is sinds de tijd van Freud. De kunstenaar/ filmmaker doorsnijdt haar "B-film" met tal van andere fragmenten. Zo passeert geregeld hilarische computeranimatie (waarin een avatar van haar bimbopersonnage wel bijzonder gevaarlijk met de sportwagen door de straten vlamt). Dansen re-enact ook scènes uit een pornofilm (een ode aan de actrice Nina Hartley) en pakt uit met filosofische beschouwingen (vormgegeven in eveneens een digitale representatie van de kunstenaar). Head Over Heels bevat bovendien minstens evenveel bijdrages van Dansens vrienden uit de (Nederlandse) LGBTQIA+ gemeenschap. Die discussiëren over de onderwerpen die de film aansnijdt, in een huis (is het de Playboy Mansion?) of appartement tijdens een feestje. Even graag dansen en twerken ze, dan wel in de slaapkamer. Ook spelen ze de kunstenaar na, al dan niet in drag.

Wat is overdreven, wat is werkelijk? En ook (ja, er bestaat ook, zeg maar, een plot in deze film): zal Dansen die latte's voor haar vrienden wel scoren? Als een D-I-Y-antropologe voegt Dansen in haar experimentele "B-film" steeds meer lagen subtekst toe. En zo ontpopt Head Over Heels zich tot een speels, vaak grappig en soms plagerig werk dat vastgeroeste genderrollen en pre-dominante seksuele archetypes op een krachtige wijze in hun hemd zet.